Co to znaczy D¬WIĘCZNOŚĆ: właściwość artykulacyjna głosek związana z drganiami wiązadeł głosowych. Przy wymawianiu głosek dźwięcznych wiązadła głosowe są zsunięte i ruch powietrza wprawia je w drgania. Przy wymawianiu głosek bezdźwięcznych wiązadła są rozsunięte i powietrze swobodnie przepływa pomiędzy nimi. Wszystkie samogłoski są dźwięczne. Spółgłoski mogą być dźwięczne albo bezdźwięczne. W j. polskim przewarzająca część spółgłosek dźwięcznych ma systemowo własne odpowiedniki bezdźwięczne, a więc układa się w pary: dźwięczna-bezdźwięczna, na przykład b-p, b´-p´, v-f, v´-f, d - t, dz - c, z - s, di - cz, ż - sz, dź - ć, ź - ś, g - k. Istnieją jednak głoski tak zwany sonorne [z łaciny sonor ´dźwięk´], które mają być zawsze dźwięczne: m, n, r, I, aczkolwiek i one w odpowiednim kontekście fonetycznym, na przykład w wygłosić lub w ekipie spółgłosek bezdźwięcznych, tracą dźwięczność. Podobnie zachowują się tak zwany półsamogłoski /, J
- Definicja Dialekt Miejski:
- Co to jest zobacz GWARA MIEJSKA d¬więczność.
- Definicja Deminutłyum:
- Co to jest deminutivum ´słowo zdrobniały´] - odmiennie: zdrobnienie. Najczęściej rzeczownik odrzeczownikowy oznaczający element traktowany poprzez osobę mówiącą jako mały w porównaniu z innymi obiektami tego d¬więczność.
- Definicja Dialekt Wielkopolski:
- Co to jest środkowej Polski (zobacz mapa: Dialekty polskie, str. 239). Charakteryzuje go brak mazurzenia (podobnie jak w języku literackim): tak aby poszet, szara mysz; fonetyka międzywyrazowa udźwięczniająca d¬więczność.
Czym jest Więczność D znaczenie w Słownik na D .
