Definicja STYLE FUNKCJONALNE

Co to znaczy STYLE FUNKCJONALNE: metody wyrażania myśli w piśmie i mowie typowe dla tekstów o pewnej funkcji socjalnej. O postaci tych stylów decydują m. in. intencje komunikacyjne, preferowany w nich typ racjonalności, ujawniona wiedza o świecie, postrzeganie i interpretowanie rzeczywistości, a więc językowy obraz świata. Właśnie te czynniki warunkują dobór odpowiedniego (różnego dla każdego stylu) repertuaru środków językowych. Wyodrębnia się najczęściej: styl kolokwialny, styl naukowy, styl urzędowy, styl artystyczny. Mówi się o stylu publicystycznym, reportażowym. Każdy ze stylów posiada właściwe sobie gatunki - s. naukowy: artykuł, recenzja, referat, traktat, rozprawa; s. urzędowy: podanie, życiorys, okólnik, zarządzenie, wezwanie; s. kolokwialny: rozmowa, komplement, gratulacje, kondolencje, list; s. publicystyczny: reportaż, recenzja, wywiad. Sporo gatunków może mieć własne odmienne warianty w różnych stylach. Odmiennie jest formułowana skarga w języku potocznym (Oj! Znowu wybiły mi okno te łobuzy!), odmiennie w stylu urzędowym (Składam zażalenie na powtarzające się akty wandalizmu...); podobnie prośba - w stylu potocznym: Daj mi proszę kapitał na samolot do Kanady, w języku urzędowym: Zwracam się z uprzejmą prośbą o przyznanie środków finansowych na zakup biletu lotniczego. Styl artystyczny - sposób pisania i mówienia charakterystyczny dla tekstów, gdzie najistotniejsza jest funkcja estetyczna (poetycka, autoteliczna). To jest styl właściwy poezji, a więc w pierwszej kolejności tekstom pisanym, lecz mówimy o nim również w sytuacji tekstów artystycznych mówionych, na przykład ludowych przyśpiewek, gawęd, bajek, i tym podobne Z uwagi na przypisanie do literatury, czyli sfery twórczości poszczególnych autorów, których indywidualny język, szczegółowe funkcje utworów i poglądy na zastosowanie języka decydują o ostatecznym kształcie danego utworu, styl artystyczny nie może być opisywany jako posiadający jakiś określony zbiór środków językowych. Co najwyżej można wymienić cechy stylu dzieł w poszczególnych epokach literackich. Naprawdę styl artystyczny czerpie ze wszystkich stylów językowych, z różnych odmian języka (terytorialnych, środowiskowych), aczkolwiek na pewno najpowszechniejszym źródłem dla stylu artystycznego jest styl kolokwialny ze własną możliwością opisywania wszelkich zjawisk związanych z ludzką egzystencją. Jego właściwością główną jest proponowanie indywidualnej, oryginalnej u każdego twórcy wizji świata. Użycie środków językowych ma tę wizję uwiarygodnić. Chociaż zabiegi stylistyczne autorów poszczególnych tekstów zależą od upodobań ich twórców, mód literackich, skutków, jakie ma spowodować utwór, można wskazać pewien ustalony repertuar środków stylistycznych, którymi posługuje się styl artystyczny (opisem ich zajmuje się dział literaturoznawstwa zwany poetyką). To są fonetyczne środki stylistyczne: eufonia, onomatopeja, rym, rytm; morfologiczne: archaizacja, neologizmy; składniowe: apostrofa, inwokacja, powtórzenie, anafora; leksykalne: poetyzmy, synonimy, archaizmy, gwaryzmy; wreszcie figury poetyckie, a więc tropy stylistyczne, do których należą: epitet, porównanie, przenośnia, a więc metafora, metonimia, synekdocha, personifikacja, animizacja, hiperbola, peryfraza, oksymoron, parabola. Sporo z tych środków znajduje zresztą wykorzystanie w języku potocznym. Styl naukowy - sposób mówienia i pisania charakterystyczny dla tekstów, które cechuje przekonanie o poznawalności świata obiektywnego i gdzie najwyrazistszajest funkcja poznawcza ( funkcje języka), stąd teksty stylu naukowego są w zasadzie pozbawione nacechowania emocjonalnego. Z racji na typ odbiorcy odznacza się styl teoretycznonaukowy (odbiorcą jest specjalista z danej dziedziny), styl dydaktycznonaukowy (odbiorcą jest uczeń, student, adept danej edukacji), styl popularnonaukowy (odbiorcą jest niespecjalista). Cechy stylu naukowego (najwyraźniej obserwowalne w s. teoretycznonaukowym, w pozostałych odpowiednio mniej intensywne) to abstrakcyjność (operowanie pojęciami oderwanymi), dążenie do uogólnień, odwoływanie się do racjonalnego myślenia, a również precyzyjność widoczna na przykład w sporym nasyceniu tekstów terminologią naukową. Terminy, wyrażenia językowe posiadające ścisłe znaczenie w obrębie jakiegoś mechanizmu pojęć należącego do danej dziedziny edukacji, stanowią w pojedynczych tekstach naukowych nawet 20-30% wszystkich słów. Ich właściwością jest również wychodzenie poza ramy języka narodowego dzięki użyciu przy ich tworzeniu rdzeni łacińskich i greckich. W naukach ścisłych dodatkowo operuje się symbolami, liczbami, wzorami. Z uwagi na główną funkcję poznawczą w stylu naukowym stosuje się środki pozwalające na utrzymanie jasności wywodu autora. Należy do nich: wykorzystywanie się do prostej struktury tekstu - wstęp - środek - koniec; wprowadzanie rozdziałów, podrozdziałów (tytułowanych bądź numerowanych), a również środków językowych spajających i organizujących wypowiedź (jak powiedziano we wstępie, w pierwszym rozdziale mówiliśmy o ..., podsumowując...). Gatunki stylu naukowego należą zarówno do pisanej (artykuł, dysertacja, traktat), jak i mówionej (referat, wykład) odmiany języka. Jednakże podstawowa komunikacja przebiega w formie pisanej, gdzie odbiorca posiada sposobność powtórnego przejrzenia regularnie trudnego tekstu. To skutkuje, iż w tekstach naukowych stosuje się długie, rozbudowane, wielokrotnie złożone zdania. Wymaga tego konieczność precyzowania wielu pojęć, terminów, a autora nie ogranicza świadomość ulotności komunikacji ustnej. Dopiero gatunki mówione takie, jak wykład, muszą w konstruowaniu tekstu upraszczać konstrukcje składniowe, stosować powtórzenia, a więc odmiennie organizować tekst. Styl kolokwialny - sposób mówienia i pisania właściwy dla bezpośredniego, równego kontaktu nadawcy i odbiorcy. Bywa nazywany centralnym stylem językowym z uwagi na to, iż jest przyswajany poprzez człowieka jako pierwszy i posługujemy się nim najczęściej. On także wyraża w najwyższym stopniu fundamentalne, lecz i w najwyższym stopniu różnorodne sensy ludzkiej egzystencji. Obraz świata rekonstruowany ze stylu potocznego ma charakter antropocentryczny [gr. antropos ´człowiek´ + z łaciny centrum ´środek´], co znaczy, iż człowiek opisuje w nim świat poprzez perspektywę własnej osoby, na przykład tworząc metaforyczne wyrażenia wykorzystujące nazwy części ciała ludzkiego (noga stołowa, główka kapusty, oko w rosole), uznając bycie człowiekiem za pozytywną wartość (zachowywać się po ludzku), negatywnie oceniając zachowania zwierząt 0´esć jak świnia; niemądra gęś). Do podstawowego zasobu słownictwa należą wyrażenia odnoszące się do elementarnych zachowań człowieka (części ciała, otoczenie, pożywienie, robota, zdrowie, kontakty z innymi ludźmi, ich ocena). Dominuje w stylu potocznym słownictwo konkretne o niskim poziomie ogólności, tzn. częściej używamy słów krzesło, szafa, łóżko niż mebel; jabłko, porzeczka niż owoc; pióro, ołówek niż przybory do pisania. Udział słownictwa konkretnego widoczny jest również w sposobie nazywania pojęć abstrakcyjnych, co widać w kolokwialnych frazeologizmach odnoszących się do emocji, na przykład krew kogoś zalała ´zezłościł się´; ktoś jest cały w skowronkach ´cieszy się´. Także etymologie wielu wyrazów nazywających uczucia albo stany emocjonalne odsyłają do konkretnego słownictwa, na przykład słowa cierpieć, cierpienie mają ten sam historyczny rdzeń, co cierpki ´o gorzkim smaku´. Styl kolokwialny przejawia się zarówno w języku mówionym (gatunki: rozmowa, powitanie, pożegnanie, kondolencje, gratulacje, skargi, przeprosiny, groźby, kłótnie, kawały), jak i pisanym (gatunki: list prywatny, dziennik, pamiętnik, nawet artykuł w popularnych gazetach). We wszystkich tekstach należących do stylu potocznego jego norma dopuszcza używanie ekspresywizmów, również wulgaryzmów, obrazowych frazeologizmów ( związki frazeologiczne), prostych konstrukcji składniowych, powtórzeń, a w sferze wymowy uproszczeń fonetycznych ( uproszczenie grup spółgłoskowych). Styl urzędowy - sposób formułowania myśli raczej w piśmie, właściwy tekstom urzędowym, zakładający nierównorzędność kontaktu nadawcy i odbiorcy, a również konstruujący taki obraz świata, gdzie komunikacja przebiega nie pomiędzy dwiema osobami, lecz pomiędzy elementami ustanowionej prawnie społeczności (społeczeństwa). To skutkuje, iż teksty urzędowe cechuje bezosobowy charakter wypowiedzi (sformułowania w rodzaju: obywatel, pozwany, preferowanie 3. os. l. pój. w czasownikach: uprasza się, postanawia się, bez wskazania w zdaniu na wykonawcę czynności). odznacza się dwa typy kontaktu właściwego dla stylu urzędowego: 1. Od instytucji do obywatela, 2. Od obywatela do instytucji. Z tym pierwszym mamy do czynienia w aktach prawnych (styl praw-no-urzędowy), z drugim w urzędowej korespondencji obywateli z urzędem (styl urzędowo-kancelaryjny). Styl prawno-urzędowy cechuje dyrektywność (wyrażająca się w formułowaniu nakazów, zakazów, pozwoleń) powodująca m. in wysoką frekwencję wyrażeń takich, jak: należy, powinien, wolno. Z uwagi na moc ustawodawczą, regulującą zachowania uczestników społeczności, styl urzędowy dąży do precyzji ( wykorzystywanie definicji prawnych: poprzez x rozumie się a, b, c; odsyłanie do ustaw, artykułów, paragrafów). Obowiązek precyzji skutkuje, iż teksty urzędowe budowane są wg standardowych schematów, nakazujących wskazanie nazwy instytucji będącej nadawcą albo odbiorcą tekstu, daty, ustalenia kwestie, nazwania gatunku tekstu urzędowego (podanie, zarządzenie nr ...). Wybrane teksty urzędowe posługują się nawet specjalnymi drukami, formularzami gotowymi do wypełnienia

Co znaczy Spójnik:

Porównanie spaja inne wyrazy´] - nieodmienna i niesamodzielna (nie jest składnikiem w zdaniu) część mowy, która łączy wyrazy i zdania, na przykład Lubię Pawia i Gawła; Wiem o tym, ponieważ sam mi to style funkcjonalne co znaczy.

Krzyżówka Szereg:

Dlaczego albo więcej składników zdania, będących wobec siebie w relacji współrzędnym. Mogą łączyć się ze sobą bezspójnikowo albo dzięki charakterystycznych spójników współrzędnych. Z racji na rodzaj relacji style funkcjonalne krzyżówka.

Co to jest Spółgłoski Miękkie:

Jak lepiej zobacz MIEJSCE ARTYKULACJI style funkcjonalne co to jest.

Słownik Spółgłoski Przedniojęzykowo-Zębowe:

Kiedy zobacz MIEJSCE ARTYKULACJI style funkcjonalne słownik.

Czym jest Funkcjonalne Style znaczenie w Słownik na S .